Śpiew liniowy (Strocznoje pienije)
Fakt, iż muzyka instrumentalna miała wpływ na wokalną nie podlega dyskusji. Nieprzypadkowo wielu teoretyków muzyki uważa, iż wprowadzenie organów w Kościele katolickim – początkowo w szkołach przyklasztornych jako pomoc w nauce śpiewu, a następnie w kościołach podczas nabożeństw – spowodowało ogromny rozwój polifonii chóralnej. Także w brzmieniu chóry zachodnie starały się naśladować organy – wykształciło się u nich specyficzny sposób śpiewu charakteryzujący się spoistością, zwartością brzmienia, częstym „mormorandem”, itp.
Polifonia (partiesnoje pienije)
Według Pitagorasa, konsonansami są oktawa, kwinta i kwarta, natomiast dysonanse to tercja i seksta. Wszystkie dźwięki swojego systemu ułożył we wznoszące się i opadające kwinty czyste (tzw. okręgi kwintowe), co dało układ dźwięków odróżniający się znacznie od dotychczasowego stroju temperowanego, w którym wszystkie interwały, oprócz oktaw czystych, są jakby wyprowadzane z centrum wskutek temperacji – rozbijania układu dźwięków na półtony. W harmonii Pitagorasa tercja i seksta rzeczywiście brzmią wyraźnie jak dysonanse, podczas, gdy w stroju temperowanym są to same najczystsze interwały.
„śpiew nazywany polifonicznym nie pochodzi od Cerkwi Wschodniej, to potępionym nigdy nie był”.